IJsberen hebben het moeilijk. Daarom gaat ijsbeeronderzoeker Jon Aars elk jaar op expeditie naar Spitsbergen. ‘Het is hier koud, maar goud!’
“Vanuit een helipkopter speuren we naar ijsberen. Die verdoven we. Daarna hebben we een uur de tijd om onderzoek te doen.
IJsberen hebben het moeilijk. Door klimaatverandering smelt het zeeijs. Dat ijs hebben ze hard nodig om te kunnen jagen op zeehonden.”
“Elk jaar in april reis ik met een team naar Spitsbergen. Soms slapen we in hutjes en soms ‘parkeren’ we ons schip in het zeeijs en doen we vanaf daar onderzoek.”
“Sommige ijsberen geven we een halsband met een zender.
Wist je dat dat alleen bij vrouwtjes kan? De nekken van de mannetjes zijn te dik! De beren met een zender kunnen we precies volgen.”
“Moet je deze enorme poot zien! Hij is heel breed, zodat de ijsbeer ook over wat dunner ijs kan lopen.
En hij is harig: dat is lekker warm en het zorgt ervoor dat de ijsbeer niet uitglijdt.”
“Hier doe ik een dopje in het oor van de ijsbeer. Elk oordopje heeft een eigen nummer, zodat de we de dieren kunnen herkennen. Er zit ook een thermometertje in.
Als de ijsbeer het warm heeft, zit ze lekker in een hol om kleintjes te krijgen. Als ze het koud heeft, loopt ze waarschijnlijk buiten.
Zo weten we of er jongen geboren worden!”
“IJsberen zijn prachtige dieren.
Daarom hoop ik dat iedereen wat vaker de fiets pakt, de verwarming wat lager zet en niet te lang doucht, zodat de aarde niet nog verder opwarmt!”
Onze parkrangers en andere dierenvrienden leggen graag aan je uit wat ze precies doen.